چشمهایش

      مسخ میشوم

          میخندی ، میروی            شعرهایم میمیرند...

                                                           گل می برم بر مزارشان

     باران میشود  زنانگی ام 

                                 فنا می دهد  خورشید را

       تیره می پوشد  شب و روزم 

                                    به رنگ چشمانت،  به همان سیاهی 

                        چ ش م ه ا ی ت 

                                  متولد می کند....

جنون را...

       ابهام میکند ...

                                         افعال را...

              میگردیم        من، زمین، زمان

                    دوم شخص مفردی را که مسروقه بود

                               و چشمان سیاهی که

                                         سابقه ی ظهور نداشته...

                                                                                           رها ط