کفشهایت با تنم درگیر میشود
دروغهایت جیغ میکشند
و (ما) نیازِ مکررِ من
افکارم خش برداشته
صبر تیک میگیرد
استدلال میکنم ویرگول ها
رفته گر جارو میکند منطق را
خورده های دلم می بارد
دوست دارد بوی ترِ خاک را چشمانت
لاشه ی حقیقت را دورت می اندازم
لبریز از تهی ، وداع را شلیک میکنی
رها ط
فصل مابینِ قوسِ مردانه ی گردنت
تا عطرِ زنانه ی موهایم
دراز کشیده است
لذت ها می بَرَد
نبودن ها را
سیاستم را ، با یک لیوان چای به خوردش میدهم
کاسب نیست
سایه ات را ، نمی فروشد
رها ط
سکوت زنی که در ابهامات آبتنی میکند
و حجی میکند نت های تنهایی
با گوشهایی که از نشنیدن بیزار است
پس میزند شوره ها را با دستانِ بلند پروازی که
آرزو داشت از پیله ی دورت برایت شال گردن ببافد
رها ط
مسخ میشوم
میخندی ، میروی شعرهایم میمیرند...
گل می برم بر مزارشان
باران میشود زنانگی ام
فنا می دهد خورشید را
تیره می پوشد شب و روزم
به رنگ چشمانت، به همان سیاهی
چ ش م ه ا ی ت
متولد می کند....
جنون را...
ابهام میکند ...
افعال را...
میگردیم من، زمین، زمان
دوم شخص مفردی را که مسروقه بود
و چشمان سیاهی که
سابقه ی ظهور نداشته...
رها ط